Hayat bilgisi adında bir dersimiz vardı ilkokul yıllarında. Avrupa’ da yaşam becerileri adı altında benzeri okutulan bir ders.
Okulda tasarlanmış bir çevrede ve program çerçevesinde aktarılan bu ders ailede informal yani yaşarak-görerek-örnek alarak verilmekte.
İlk okul temelde aile ocağıdır hatta daha da geriye gidersek ana kucağıdır diyebiliriz. “Beşiği sallayan dünyayı sallar” derler ya. Beşiği sallayan ve çocuğunun kulağına ilk ninnileri söyleyenin hayatımızda kocaman bir parmak izi var.
Ailenin beyaz şemsiyesi altında dünya çölünden geçmek sorunsuz olmasa bile daha az yorucudur muhakkak. Telefonda samimi samimi konuşulan bir kişi için telefonu kapar kapamaz kötü sözler ediyorsanız çocuk bu sözlerinizi örnek alır.
Babana söylerim bak denilerek susturulmaya çalışılan çocuk babasıyla güvenli bağ kuramaz. Ta ki ergenlik sonrası kendi kendini yeniden inşa etme şansı yakalayana kadar. Ki maalesef çoğu bu şansı bulamıyor. Gündelik yaşamın hay huyu içinde solup gidiyor ömür.
Aile bir tür mutfak. Orada insan hamken pişiyor. Nasibi varsa olgunlaşıyor da. İnsanlığın ortaya koyduğu bu güzel örgütün-sistemin yani ailenin çölde bir vaha gibi yaşaması bu çatının direği olan bireylerin kendilerini bilmelerine bağlı. Ve unutmadan beşiği sallayan eller gelincikler gibidir.
Enterasan çiçeklerdir onlar. İnce sapları, narin, naif yaprakları ile tabiatın allı gülücükleridir. Kırda , dağda, şehirde, yol kenarlarında hatta çöplüklerin yanında bile kendiliklerinden açarlar. Lakin olduk olmadık koklanmaya, dokunulmaya gelemez, soluverirler. Gelinciklerden söz ediyorum.
Yanlış hatırlamıyorsam, Peygamberimiz kadınları gelinciklere benzetirmiş. Beşiği sallayan eller gelincikler gibidir.
Yüzyıllar içerisinde kurabildiğimiz insan dostu en minik örgütlenme/kurum : Aile. Yeryüzündeki her şey gibi o da bozulma ve çürümeden nasibini alıyor. Elbette ebedi bir döngü oluş ve bozuluş, entropi…
Peki hiç umut var mı?
“Umutsuz durum yoktur, umutsuz insan vardır” demiş Atatürk. Umut, iyi güzel ve doğru olanı seçerek hatırlamak ve yaşatmak çabasıdır. Ve tabi çaba insana aittir. Ki her şeyin en derininde insanın kendi kendisiyle ilişkisi durur.
Bu da bir daha ki yazımızın konusu olsun.
İlişki ve Evlilik Danışmanı
Dr. Kadriye Işıklar Pürçek
