Ah, iki odalı kerpiş evler.

Ah, iki odalı kerpiş evlerin…

İçinde soba tütmeyen, üzerine yağmur damlamayan, ama kalbin üzerine şefkatle serpilen sıcak bir yuva...

O çatlak duvarlar arasında ne hikâyeler vardı. Ne tebessümler saklıydı taşla sıvanmış duvar köşelerinde. Ne dertler dökülürdü ama her biri, yürek yorgunluğunu paylaşan bir sessizlikle örtülürdü.

Bir odada dedem otururdu, diğerinde ninem. Sobanın başında annem, tandırın başında komşu teyzem. Herkes bir arada, herkes bir bütün. Ne kapılar kitlenirdi geceleri, ne perdeler sonuna kadar çekilirdi. Çünkü korku yoktu, endişe yoktu. Herkes birbirinin gözünün içine bakardı, omzuna yaslanırdı.

Şimdi bakıyorum da…

Betonun arasına sıkışmış koca koca dairelerde, insanlar birbirine yabancı. Asansörde selam bile verilmeyen apartmanlarda yaşamak mı bu? Yoksa sadece "oturmak" mı? Herkes kendi içine kapanmış, perdeler hep kapalı, kapılar kilit üstüne kilit. Güven, dostluk, komşuluk… Hepsi geride kalmış, kerpiç duvarlarda unutulmuş.

İki odalı kerpiş evlerde ne varsa, insanlık da onunla birlikte kalmış orada.

Şimdi salonlar büyük, yalnızlık daha büyük.

Odalar çok, ama ses yok.

Pencereler geniş, ama kimse dışarı bakmıyor.

Ne bir çocuk sesi, ne bir "gel bir çay içelim" çağrısı…

Modern hayat dedik, yükselen binaların ardından gönlümüzü alçalttık.

İnşaat yükseldikçe, kalpten yitirdiklerimiz arttı.

Küçük sofralarda yenilen büyük huzurları,

Dar odalarda edilen içten sohbetleri

Yüksek katlara sığdıramadık.

O eski kerpiç evlerin sıvası çatladı ama, içimizdeki insanlık da onunla birlikte çatlamış meğer…

Birlikte büyüdüğümüz avlular yok artık.

Ne yağmur son Ah iki odalı kerpiç evler. rası toprak kokusu var, ne de kurumuş çamaşır iplerinden sarkan yaz günleri.

Geri dönelim mi bilmiyorum…

Ama belki yeniden küçülerek büyüyebiliriz.

Belki bir odaya sığar yine bir aile,

Belki bir tas çorba yine paylaşılır üç komşu arasında.

Belki bir gün, kerpiç olmasa da gönüllerimizi o sıcaklıkla sıvalarız yeniden.

Ah iki odalı kerpiç evler.

Siz gittiniz, biz eksildik